Αφορμή για το συγκεκριμένο άρθρο, στάθηκε η φωτογραφία ενός ηλικιωμένου, να αγναντεύει με βλέμμα σκυθρωπό το απέραντο μπλε της θάλασσας, καθισμένος σε ένα ξύλινο παγκάκι στο λιμάνι του Βόλου.
Είναι γνωστό, ότι μέχρι τις 11 Ιανουαρίου ισχύει η απαγόρευση της αλιείας. Πολλοί ερασιτέχνες ψαράδες δυσαρεστήθηκαν και εναντιώθηκαν στη συγκεκριμένη υπουργική απόφαση, καθώς όπως υποστηρίζουν, το ψάρεμα είναι μια δραστηριότητα που ασκείται κατά βάση ατομικά και ο χώρος που διενεργείται εξ’ ορισμού βρίσκεται μακριά από κάθε είδους συνάθροιση. Συνεπώς, οι πιθανότητες να υπάρχει διασπορά του ιού κατά τη διάρκεια μίας αλιευτικής δραστηριότητας, είναι ελάχιστες.
Στην Ελλάδα σήμερα, υπάρχουν πάνω από 250.000 άνθρωποι που ασχολούνται με τη συγκεκριμένη δραστηριότητα. Αρκετοί αισθάνονται ότι με αυτόν τον τρόπο «ξεφεύγουν» από τη δύσκολη πολλές φορές καθημερινότητα τους, χαλαρώνουν και πηγαίνουν δίπλα στη γαλάζια «μάγισσα», για να ακούσουν το κύμα που «γλύφει» τη βάρκα τους και να μυρίσουν την αλμύρα της. Όταν δε, μετά από ώρες αναμονής, χτυπάει το καμπανάκι για την “ψαριά”, η χαρά τους είναι απερίγραπτη. Η ψυχή τους, αγαλλιάζει, όταν έρχονται σε επαφή με τη θάλασσα.
Άλλοι, επιδίδονται στο ψάρεμα, προκειμένου να εξασφαλίσουν το κυρίως γεύμα τους και να γευτούν ένα ολόφρεσκο ψάρι. Επιπλέον, για πολλούς συμπολίτες μας, μεγαλύτερης ηλικίας, αποτελεί μία «παρηγοριά» που τους κάνει να νιώθουν ακόμα ενεργοί και δραστήριοι. Μερικοί άνθρωποι έχουν συνδέσει το ψάρεμα, με μία όμορφη νοσταλγική στιγμή του παρελθόντος ή ένα αγαπημένο πρόσωπο, ενώ υπάρχουν και εκείνοι που χρησιμοποιούν το ψάρεμα, ως μέσο εντυπωσιασμού και επίδειξης.
Για όλους αυτούς τους ανθρώπους, η αλμύρα της θάλασσας έχει μετατραπεί σε «πίκρα», αφού πλέον μπορούν να τη κοιτούν μονάχα από μακριά. Ωστόσο, αν και ο πόνος τους είναι μεγάλος, καθώς δεν μπορούν πια να επιδίδονται στην αγαπημένη τους ασχολία, στη δύσκολη εποχή που διανύουμε, καλό είναι να παρακάμψουμε για λίγο τη θλίψη που μας προκαλεί η αποκοπή από τις προγενέστερες δραστηριότητες μας και να λειτουργήσουμε με γνώμονα τη διαφύλαξη της δημόσιας υγείας.
Δέσποινα Κοτρόγια
